Niet Weten
De belangrijkste stap in mijn leven tot nu toe, was het moment dat ik ‘zonder pardon’ de stekkers uit mijn werkende leven trok, zo’n vijf jaar geleden. Al jaren werkzaam als docent op de Pabo en vergevorderd met de Master Coaching, kwam ik terecht in een burn-out. Ik voelde heel duidelijk dat ik, op deze manier, niet verder kon op de ingeslagen weg. Ik sliep slecht, liep vast in mijn onderzoek en had vooral veel nachtelijke angsten. Elke nacht werd ik wakker, bevangen door angst. En op een gegeven moment wist ik het gewoon niet meer… Ik zat er helemaal doorheen. Wat ik wel wist, is dat het moest stoppen. En de enige mogelijkheid die ik nog zag, was het stopzetten van zowel het werk als de studie. Het voelde heftig én tegelijk heel noodzakelijk.
Door de angst heen
Wat volgde waren weken en maanden ‘met mezelf’. Ik liep eindeloos door het bos. Soms bevangen door woede, dan sloeg ik stokken stuk op een boom. Soms intens verdrietig en machteloos, niet wetend hoe nu verder. Soms ook intens gelukkig, en verbonden met mezelf, over de rigoureuze stap die ik had gezet. Wat bleef was de nachtelijke, intense angst die me achtervolgde. Wat veranderde was mijn houding ten opzichte van die angst. Er ontstond steeds krachtiger een ‘zinnetje’ in mij: “Het is precies goed, zoals het is.” Dat zinnetje kwam voort uit een steeds sterker gevoel van ontvangen wat er is, in dat moment, waar ik voorheen vooral in mijn hoofd schoot en oplossingen zocht om van de angst af te komen. Het ontvangen, maakte ook dat de angst steeds intenser en heftiger werd. Alsof ik de deur op een kier had gezet… Tot op een zekere nacht, toen de angst inmens werd, ik als het ware ‘door de angst heen’ viel en in een onmetelijke ruimte terecht kwam, waar het alleen maar goed was.
Met zachte kracht verwelkomen
Het was een onbeschrijfelijke ervaring en een keerpunt in mijn proces. De angst ging daarna niet meteen weg én tegelijk was er een duidelijke manier om met de angst om te gaan. Door haar helemaal te ontvangen in het moment, precies zoals ze was. Dit bleek het pad te zijn waaruit ‘Met Zachte Kracht’ is ontstaan. Door mijn overgave ontstond er ruimte voor het kwetsbare stuk in mezelf, kon ik de vrouw die ‘alles aankon’ en ‘altijd sterk’ was, langzaam gaan loslaten. Het uiteindelijk afronden van de studie, de ziekte van Lyme ‘verwelkomen’ en ‘doorleven’ en het daadwerkelijk ontslag nemen op de Hogeschool, waren volgende grote en belangrijke stappen in dit proces.
De wereld in...
De afgelopen jaren ben ik het leven steeds meer gaan ontvangen, precies goed zoals het is. En tegelijk vind ik mijzelf net zo vaak terug in strijd, met mezelf, mijn dierbaren of dat wat ik zou 'moeten' doen. Ik heb in ieder geval een zachte en krachtige werkwijze gevonden om steeds weer terug te keren naar de plek in mezelf ‘waar het altijd goed is’. En het is tijd om dat naar buiten te brengen, de wereld in!